Rozdział 23 część 1

DEDYKACJA dla moich kochanych siostrzyczek Kasi Verdas i Zosieni :*. Kocham was dziewczyny <3

Rozdział 23

„Nie wierzę ci!”

* Leòn – Dom Violetty *

Wróciłem po zajęciach do domu. Chciałem się skontaktować z Violą, bo zostawiła zeszyt w sali od śpiewu i jej go oddać, a przy okazji się umówić ale nie odbierała ode mnie telefonu. Wysłałem jej też z milion SMS-ów i też nic. Żadnej odpowiedzi. Żadnego znaku życia. Zacząłem się niepokoić, więc postanowiłem do niej pójść. Stanąłem pod jej domem i zobaczyłem otwarte drzwi. Boże, a co jak się coś stało. Nie wybaczyłbym sobie tego. Postanowiłem pójść do jej pokoju. Co tam zastałem? Violettę całującą się z Thomasem. Spojrzałem na jej twarz. Była cała zalana łzami. Już zrozumiałem o co chodzi. Później zobaczyłem gdzie on ma ręce. Jedna ręka odpinała jej sukienkę, druga była przyklejona do jej piersi. Od razu zareagowałem. Podszedłem do nich i oderwałem Thomasa od Violi. Violetta opadła bezwładnie na ziemie nadal płacząc. Ja złapałem tego idiotę za koszulę i walnąłem w twarz. Zaczęła kapać mu krew z nosa, więc zaraz wybiegł z domu. Ja podszedłem do Violi i mocno ją do siebie przytuliłem. Płakała bez opamiętania. Pozwalałem jej na to, bo wiedziałem jak się musi teraz czuć. Nie chciałem tej sprawy tak zostawić, jednak nie mogłem pójść i zostawić ją tak roztrzęsioną. Siedziałem tak z Violettą jeszcze przez jakiś czas, gdy nagle z zakupów wróciła Olga. Przez chwilkę krzyczała

- Violu już jestem! Zejdziesz na dół?

Jednak się jej nie doczekała. Violetta płakała w moją koszulę bez opamiętania. Olgita po chwili zorientowała się, że coś nie gra i przyszła do pokoju, w którym się znajdowaliśmy.

- O Jezu! Kochanie nic ci nie jest? To ty jej coś zrobiłeś?! – zaczęła na mnie naskakiwać.

- Nie, to nie ja. Przysięgam. To Thomas Heredia.

- Już ja go zaraz znajdę! Zabiję tego gówniarza! Nie będzie mi tu ranił mojej księżniczki! Już ja go dorwę i powyrywam mu te jego rączki i nóżki, które skrzywdziły tak moją Violetkę!

Nie zniosłem dłuższego krzyku Olgi i po opowiedzeniu jej całej historii powiedziałem by udała się do kuchni. Przez kolejną godzinę siedziałem z wtuloną w siebie Violettą. Nie miałem pojęcia co robić. Chciałem wstać i zabić gnojka. Jak on mógł coś takiego zrobić? Jak opowiem to Francesce to przestanie go tak lubić. Co ona mu zrobiła? Wiem, że jest piękna no ale trzeba mieć pohamowania. Nagle do pokoju wszedł German. Gdy tylko zobaczył co się dzieje od razu do nas podszedł i wyrwał Violę z moich ramion.

- Co tu się stało?! Mówić natychmiast!

- Nie wiem do końca, ale chciałem oddać Violi zeszyt i gdy zobaczyłem otwarte drzwi od domu wszedłem i zobaczyłem jak Thomas chce ją zgwałcić. Odepchnąłem go od niej i on z tond wybiegł.

- Co?! Jak on tak śmie?! Już ja tej gówniażerii pokażę! Violetto, ale nic ci nie zrobił?

Violetta pokiwała przecząco głową.

- To dobrze. Mogę zamienić słówko z Leònem?

Viola kiwnęła głową i usiadła na łóżku. Ja lekko zdezorientowany zachowaniem Germana wyszedłem z pokoju mojej ukochanej. Tam jej ojciec zaczął rozmowę.

- Leòn czy możesz zostać dzisiaj z moją córką? Sam widzisz w jaki jest stanie. Nie chcę jej z tym zostawiać, a ja nie wiem jak jej pomóc.

- Dobrze proszę pana zrobię wszystko co w mojej mocy by Violetta poczuła się lepiej.

- Cieszę się Leòn, że moja córka trafiła na ciebie.

Stałem zamurowany. Czy German powiedział, że cieszy się, że Viola mnie poznała?

- Czuję, że stworzycie udana parę.

- Co?!

- Nie wmawiaj mi, że z nią nie jesteś.

- No jestem, ale skont pan to wie?

- Ma się sposoby. No koniec tych pogaduszek. Wracaj pocieszać Violettę. Tylko jeszcze jedno. Jeżeli ją w jakikolwiek sposób zranisz nie dożyjesz osiemnastych urodzin. Zrozumiano?

- Jaaaasne jaaaak słonceeee – zacząłem się bać ojca Violi.

No trudno. Nic z nim nie zrobię. Wróciłem do pokoju mojej dziewczny. Siedziała na łóżku płacząc w poduszkę. Podszedłem i przytuliłem ją do siebie. Nadal nie mogę zrozumieć czemu Thomas to zrobił. Jak można być tak nieczułym i wyrządzić komuś taką krzywdę? Jak go zobaczę nie żyje! Jestem pewny, że się nie przyzna do tego co zobaczyłem. Zapłaci za to co jej zrobił! Jeszcze chwilę siedziałem i myślałem nad sposobami zamordowania Thomasa, jednak nie mogłem tego teraz zrobić, bo najważniejsza była teraz Viola. Żałowałem tego, że jej nie odprowadziłem. Kurde dlaczego mnie w tedy nie było? Nie doszło by do tego. Nagle poczułem jak Viola się rusza. Nie miałem pojęcia co robić, więc się tylko lekko odsunąłem. Nagle Violetta zaczęła mówić

- Leòn, zostaniesz dzisiaj ze mną?

- Tak. Zrobię wszystko, byś poczuła się lepiej.

- Dziękuję.

- Za co mi dziękujesz?

- Za to, że jesteś.

W tym momencie nie wytrzymałem. Pocałowałem moją ukochaną. Ona odwzajemniła mój pocałunek. Gdy się od siebie oderwaliśmy pierwszy raz po tym całym zdarzeniu ujrzałem na twarzy Violi uśmiech. Kocham ją najbardziej na świecie. Nie wybaczyłbym sobie gdyby coś jej się stało. Przysunąłem się do niej i objąłem ramieniem. Kto by pomyślał, że w ciągu tych paru dni spotka mnie takie szczęście. Zobaczyłem jak moja dziewczyna ziewa.

- Może się już położysz? – zaproponowałem.

- A obiecujesz, że zostaniesz tu ze mną? – usłyszałem nadzieję w jej głosie.

- Obiecuję.

- Ale na pewno?

- Tak na pewno!

- Nie wierzę ci!

- Mi nie wierzysz? Foch!

- Nie proszę nie fochaj się.

- Przecież moja dziewczyna mi nie wierzy!

- Żartowałam. Wierzę ci!

- Wiesz co? Chyba sobie już pójdę.

- Nie proszę nie odchodź.

- Ale ty mi nie wierzysz!

- Wierzę! Wierzę! Leòn wierzę! Proszę, zostań potrzebuję cię.

- Ale nie mogę być z kimś kto mi nie ufa!

- Ufam, ufałam i będę ufać! Błagam zostań! Kocham cię! Jesteś moim tlenem, moim życiem. Bez ciebie nie mam po co żyć. Potrzebuję ciebie. Potrzebuję twojej miłości – Violetta zaczęła płakać.

Podniosłem ją z łóżka i podniosłem jej podbródek by patrzyła mi prosto w oczy. Spojrzałem w morze czekolady i namiętnie ja pocałowałem.

- Kocham cię i nigdy cię nie opuszczę. Jesteś dla mnie najważniejsza na świecie.

Nigdy więcej nie dopuszczę do takiej sytuacji. Nie chcę by przeze mnie płakała.

- Ale Leòn ja nie chcę cię stracić.

- Nie stracisz. Obiecuję zostanę z tobą cokolwiek by się nie stało. Nie opuszczę cię.

Znów mocno ją przytuliłem. Kocham ją najmocniej na świecie. Usiedliśmy na łóżku i Violetta znów zaczęła ziewać.

- Kochanie, może teraz się już położysz?

- Tak. Chybaaaaaa – ziewnęła – już się położę.

Wziąłem ją na ręce i położyłem na łóżku. Sam ułożyłem się obok niej. Violetta się we mnie wtuliła i natychmiast zasnęła w moich ramionach.

* Violetta – Dom Violetty *

Wstałam rano i poczułam na swojej twarzy promienie rannego słońca. Ptakiem za oknem radośnie śpiewały. Czuć było jak liście szumią pod wpływem delikatnego ciepłego wiatru. Lecz zdziwiło mnie to, że nie ma ze mną mojego Leòna. Znalazłam tylko małą karteczkę obok miejsca, na którym spał. Wzięłam ją do ręki. Nadal czuć było jego przecudne perfumy. Napisał na niej:
„Violu,

Wyszedłem do domu by się przebrać i umyć. Spokojnie się przygotuj na wyjście do Studia. Przyjdę po Ciebie przed zajęciami. Nie bój się. Nie jesteś sama w domu. Kocham Cię
Twój Leòn”
Mimowolnie się uśmiechnęłam do kartki, bo czułam, że on pamięta i, że wie, że mi jest ciężko oraz to, że mnie kocha jak nikogo innego. Spokojna wstałam z łóżka i pokierowałam się do łazienki. Po zażyciu szybkiego prysznica poszłam do szafy i wybrałam przepiękną malinową sukienkę i białe baleriny. Przebrałam się i zeszłam do salonu. Usiadłam na śnieżnej sofie i wzięłam telefon do ręki. Ujrzałam trzy wiadomości od…

Dziękuję wszystkim moim czytelnikom za czytanie tego mojego opowiadania :). Mam nadzieję, że wszystkim się podoba. Tym razem czekam na siedem komentarzy i kolejny rozdział.

Mam małe pytanko:
Czy ktoś bierze udział w moim konkursie?
Nie trzeba mieć bloga by wziąć w nim udział. Jeżeli ktoś chciałby jeszcze napisać One Shota to proszę o jakąś informację na ten temat.
Z góry dziękuję.

Kocham was <3