Rozdział 10 część 1

Rozdział 10

„Leòn, ja nie jestem pewna czy się nadaję.”

* Violetta – Park *

Cieszę się, że Leòn po mnie przyszedł. On potrafi mnie pocieszyć. Nie wiem co bym bez niego zrobiła. Jest taki kochany. Wstał i złapał mnie za rękę po czym pociągnął mnie do Studio. Spotkaliśmy Fran, Cami i Maxiego.

- Nie zwracaj, uwagi na Ludmiłę. Ona jest tylko pustą, wymalowaną, blondynką. Myśli, że jest najlepsza na święcie ale tak wcale nie jest – pocieszała mnie Cami.

- Słyszałaś nie masz się czym martwić – Leòn znów mi poprawiał humor. Jest naprawdę kochany.

Potem przytulił mnie i poszliśmy zapisać mnie na listę kandydujących do Studio. Spojrzałam na kartkę. Masa osób była tam zapisana. Powiedziałam do Leòna

- Słuchaj mogę jeszcze chwile się zastanowić?

- Jasne tylko pamiętaj, najlepiej zapisać się dzisiaj, bo potem nie będzie czasu na przygotowania.

- Ok.

- Violetta?! Czy to naprawdę ty?! – krzyczała do mnie wysoka kobieta. – To ja twoja ciocia Angie. Siostra twojej mamy pamiętasz?

- Naprawdę? Angie to ty?

- Tak. Strasznie się za tobą stęskniłam.

- Ja za tobą też.

- Przez twojego ojca nie widziałyśmy się przez 12 lat.

- Nadal mam mu to za złe.

 - Co poznałaś już parę osób ze Studio?

- Tak. Już poznałam Leòna, Fran, Cami, Maxiego i Ludmiłę.

- Aha. Co przyszłaś się zapisać do Studio?

- Tak on mnie namówił – powiedziałam wskazując na mojego chłopaka (nie mogłam się powstrzymać). – Ale chcę się jeszcze zastanowić.

- Ok. Rozumiem.

Nagle zabrzmiał dzwonek.

- Violu, muszę lecieć na zajęcia. Spotkamy się później?

- Tak. Ja zostanę z moją ciocią.

- Ok. Mam nadzieję, że zostawiam cię w dobrych rękach.

- Leòn, leć na zajęcia! – krzyknęła Angie.

- Dobrze, dobrze – powiedział i pocałował mnie w policzek po czym poszedł.

- Czy coś mnie ominęło? – zapytała się moja ciocia.

- Całe 12 lat mojego życia. Włącznie z ostatnimi dwoma dniami.

- Właśnie! Miałam was wczoraj odwiedzić, ale coś mi wypadło to dam ci to teraz. Wszystkiego najlepszego – powiedziała Angie wręczając mi pudełeczko.

Było w nim zdjęcie moje wraz z mamą.

- Dziękuję! – powiedziałam i uściskałam ciocię.

- Violu muszę prowadzić zajęcia. Chcesz pójść ze mną?

- Jasne!

Całe 45 minut spędziłam w Sali z moja ciocią i jej utalentowanymi uczniami. Nie dorównuję im nawet w ¼. Są naprawdę genialni. Gdy wyszłam z sali spotkałam Leòna.

- I jak? Podoba ci się tu?

- Tak bardzo. Ale…

- Jakie ale?

- Leòn, ja nie jestem pewna czy ja się nadaję?

- Oczywiście, że tak.

- Ale ja uczniom Studia nie dorównuję nawet w ¼ ich talentu.

- Też się tu uczę i też cię słyszałem i wcale tak nie twierdzę. Chodź pokaże ci coś – i zaciągnął mnie do tablicy. Wziął długopis w rękę i napisał moje imię i nazwisko na kratce.

- Teraz już nie ma odwrotu.

- A jak się nie dostanę?

- Nie myśl o tym, bo jesteś naprawdę utalentowana. I taką cię kocham nawet gdybyś się nie dostała. Ale jestem na 100% pewny, że się dostaniesz.

Nie mogłam się powstrzymać i przytuliłam się mocno do Leòna.

- Przestań, bo mnie udusisz.

- Oj przestań już marudzić. A może po prostu nie lubisz jak się do ciebie przytulam, hym?

- Ja wcale tego nie powiedziałem.

- Mam taką nadzieję.

- Ale pomyślałem – powiedział tak bym nie słyszała. Coś mu się nie udało. Dzisiaj mu odpuszczę.

- Pójdziemy do „Resto”?

- Jak mogę ci odmówić?

* Leòn – Resto Band *

Poszliśmy z Violą do „Resto”. Zamówiliśmy koktajle. Violetta chyba się nad czymś zastanawiała, bo trochę posmutniała.

- Co masz taką skwaszoną minę?

- Boje się przesłuchania. A co jeśli się nie dostanę, co jeśli nie jestem dość utalentowana by chodzić do Studio.

- Nie martw się tym na zapas. Przesłuchanie dopiero w poniedziałek. Mamy dwa dni do prób. Na pewno dasz sobie radę.

- Leòn, ale nie tylko to mnie trapi.

- Jest coś jeszcze?

- Leòn, ja nie jestem pewna czy się nadaję.

- Nadaję na co?

Jak myślicie na co się nie nadaję? A może na bycie kim się nie nadaję? Ups! Za dużo już powiedziałam. Piszcie w komentarzach co może trapić Violettę. Może komuś uda się trafić. Powodzenia i pozdrawiam.